Lonely at the top

In juli trokken we tot boven de boomgrens in de Italiaanse Alpen. Doel was dicht bij Alpensteenbokken raken en deze te fotograferen. Waarom de Italiaanse Alpen? In het NP Gran Paradiso (Aosta vallei) worden deze al 200 jaar niet meer bejaagd, en zijn daardoor dichterbij te benaderen dan elders. Alpensteenbokken zijn in het algemeen iets schuwer dan Iberische steenbokken.

Aangekomen in de bekende Refugio Sella (ja die refuge waar ooit Frans Lanting verbleef) werden we scheef bekeken door de vele Alpinisten. “Alweer een pipo met veel te veel fotogerief die geen toppen doet maar bokken zoekt”. “Waarom doen jullie de top van de Gran Paradiso niet?” Het feit dat we niet per se op de top moesten staan konden ze maar niet begrijpen. Nog onrustwekkender was de uitleg van de eigenaar van de refuge dat de steenbokken de laatste weken sterk omhoog geklommen waren, naar koelere oorden. We moesten dus nog meer stijgen. Na nog een paar uur zeulen met die propvolle tamrac zag ik ons eerste gehoornd stipje mijlenver op een richel staan. Zeker nog een halve dag stappen van ons verwijderd. De moed zonk ons in de schoenen.

Even later, na 3000m klimmen dus, vond An-Sofie plots datgene waar we naar op zoek waren. Steenbokken dichtbij!! Grote steenbokken!! Vechtende steenbokken!!

Tot ‘s avonds bij deze bokken gebleven en genoten. Dikke toeters waren niet nodig. 50mm en 150mm bleken voldoende. Wat een kick!

Billy & Jean